💞🎈💋🎈💞dan voeg ik mooie dingen aan de dagen toe💞🎈💋🎈💞
Dus waar was ik vandaag?
❤😁Bij mijn vriendje natuurlijk😁❤ Shotoku Taisho, 600 na Christus, voorvechter van het boeddhisme in JapanBijzonder hoor, om dit soort brieven te ontvangen. Fijn dat dit soort regelingen er zijn. Zonder rolstoel was het niet gelukt. Leve het Rijksmuseum
Ik was met een lieve Amazone, we zijn even oud en hadden allebei 3 keer borstkanker, we namen vandaag afscheid van elkaar 😪.
In het weekend waren er ook vriendinnen. Met tranen. Alleen Shotoku huilde deze dagen niet. Hij knikte ons, als altijd, wel toe “Het komt goed”. Al die tranen verwarmden ons gelukkig ook. Wat is er toch veel warmte om mijn liefsten en mij heen.
Al met een extreem vermoeiende dag met aan het eind weer een lichtpuntje: Misschien komt er binnenkort toch ergens een plekje op een goede plek 🙏. Hoe mooi zou dat zijn.
Wat een zwaar proces: antwoord geven op de vraag: is het beter/fijner/verstandiger of niet om naar een hospice te gaan?
Het afgelopen jaar bezocht ik heel af en toe een hospice, liefst hier in de buurt om er een gevoel bij te krijgen. Ik merkte dat het wel degelijk verschil maakte: in het ene hospice voel ik me meteen thuis, in het andere niet en bij nog weer een ander vond ik het niet fijn. Inrichting, locatie, bouwstijl, hoe je ontvangen werd en door wie, het bleek allemaal uit te maken.
Vorige week brak ik op maandag een wervel en later in de week nog 2 ribben, zó maar. Ik ging vloeien (waarom dan?). Ik heb sinds een week of 3 à 4 iedere namiddag/ avond verhoging (38) maar omdat ik nooit boven de 36.7 kom is dat veel (tumorkoorts?). Toenemende jeuk. De pijn nam natuurlijk door die breuken behoorlijk toe. Allemaal tekenen dat het einde nadert. Tegelijkertijd genoot ik nog steeds heel erg van lief bezoek en zelfs een uitstapje, met mensen uit een steeds kleinere kring (naaste familie, beste vrienden).
Hospice of niet?
Afgelopen vrijdag hadden we familieoverleg, met broertje, zusje, zoon en huisarts. En ineens was ik eruit. Vrijdagmiddag meldde ik me daarom aan bij een mooi hospice hier in de buurt met grote tuin, gezellige woonkamer met piano ❤ en concertjes!, 7 kamer. Nadelen? Natuurlijk: die zijn er altijd. Zelfs na bijdrage van mijn verzekeraar van 30 euro per maand (50+-verzekering) bleef er een eigen bijdrage over van 20 euro per maand, dus dat is 600 euro per maand. En 2 kamers liggen op de 1e verdieping. Je hebt daar geen enkel uitzicht behalve behalve dan op een pannendak van een oude schuur. Ik kreeg meteen het gevoel een gevangeniscel binnen te stappen: erg claustrofobisch😨. Je deelt sowieso je toilet en douche met één andere gast, dat idee was even wennen, en je eigen gasten moeten als je in een bovenkamer ligt naar het gastentoilet beneden. De andere 5 kamers, beneden, hebben juist een eigen buitendeur naar een eigen terras, heel mooi: die wilde ik graag. Ondertussen wisselde ik op advies van de huisarts van pijnstiller: oxycodon langwerkend eruit; fentanyl pleisters (1 per 3 dagen erin). De overgang was/is “pittig”. Ik moet door naar een hogere dosering, dat start vandaag.
Zaterdag werd ik al gebeld. Spannend. Maar helaas: er was alleen een kamer boven vrij. Met doorschuiven als er beneden wat vrij komt. Tegelijkertijd gaf de directeur aan dat iedereen stabiel was dus dat hij niet verwachtte dat er de komende weken iets zou vrijkomen. Ik was echt héél erg teleurgesteld wat duidelijk maakt hoe zeer ik eraan toe ben. Ik kan ’s nachts amper naar het toilet komen maar nu ik wissel van pijnstillende medicijnen ervaar ik opnieuw hoe zwak mijn botten zijn. De pijn wordt vaak toegedekt door de pillen, maar nu even niet. Dat duidt erop dat ik werkelijk ieder moment wéér iets kan breken 😱 . En ja , zo voelt het ook gfff
Hoe kan dat nou, vroeg ik nog? Geen wisseling te verwachten binnen 2 à 3 weken? Hoe ziek ben je dan eigenlijk als je binnenkomt? Hospices zijn er toch voor het allerlaatste terminale stadium?
Het hospice in de binnenstad (heel lastig voor bezoek vanwege het parkeren) zat ook vol. Andere waren op strenger christelijk basis waardoor euthanasie niet bespreekbaar zou zijn. Eentje wat verder weg was nieuw en héél netjes afgewerkt, maar je raadt het al: VOL. Bij verpleeghuizen zit vaak ook een hospice afdeling maar ik wil als vrouw van 61 niet tussen de hoogbejaarden liggen. Héél deprimerend.
Dus nu heb ik een probleem. Ik takel – best snel – af. Er komen de komende dagen vast andere alternatieven voorbij. Houd moed Ellen. Zo probeer ik mezelf gerust te stellen maar ik keek zó uit naar ontzorging en nu moet ik toch weer aan de bak. Ik vind het buitengewoon heftig.
Daarom ga ik vandaag iets buitengewoon leuks doen, met hulp van een Amazone ❤ en een rolstoel. Daarna ga ik bijslapen tijdens een middagdutje en daarna heb ik dan mijn veerkracht vast weer teruggevonden 😁. Ik sta open voor tips hoe deze hernieuwde zoektocht zo goed mogelijk aan te pakken. Afgelopen weekend waren er 2 allerliefste vriendinnen die me enigszins geruststelden. Eén die klusjes deed en me een voetmassage gaf waardoor ik meteen in slaap viel 😴 en één die klusjes deed en een heerlijk lunch verzorgde.
En als ik er goed toe ben ga ik later dan eens kijken hoe dat zit met al die volle hospices 😉.
Stil maar, alles komt goed, mompel ik tegen mezelf.
Als ik vanmiddag thuis kom loopt mijn box vast vol met tips 🥰💞💋❤
Natuurlijk schreef ik dit blog veel eerder. Ik was behoorlijk pissig toen en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Marc Overmars had binnen 14 dagen een uitmuntend betaalde vergelijkbare topfunctie elders. Wat bezielt die werkgever in België? Hij was ook al snel niet meer zielig want laten we eerlijk zijn: hij kon er toch ook niks aan doen dat hij sociaal zo onhandig was. Die uitleg hoorde ik letterlijk.
Marco Borsato blijft wel heel stil en vermeende slachtoffers bleken almaar nog jonger te zijn dan we al dachten. Zijn vrouw heeft inmiddels definitief afscheid van hem genomen, denk ik??? Hij treedt niet meer op. Of maakt hij wel nieuwe plannen? En wanneer gaat die zaak nou eens voorkomen?
Ali komt niet meer terug. Oh wacht hij is laatst in zijn Bentley in Nederland gespot. Het gaat niet goed met hem (oh, is hij misschien zielig?), hij is van het padje (oh en daarvoor was hij wel oké dan? 😂😂😂) En hij schoor z’n hoofd kaal (ach wat zielig toch!)
Jeroen is door zijn Linda gedumpt. Nee echt? Dat is wel heel erg voor hem dan. Zijn vrouw kwijt? Wat verrassend ook en echt heel heel zielig.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
En dit schreef ik dus eerder: Marc schaamt zich kapot. Ali zit in Dubai, die schaamt zich niet eens en Jeroen zit in de VS en dat lijkt toch met stip op het ontvluchten van schaamte. Marco krijgt hier en daar nog het voordeel van de twijfel. Hij schaamt zich niks en nergens voor, al is het doen van aangifte best heftig. Ik weet het ook niet. Marc schaamde zich eerst ook niet. Misschien moet het nog komen?
De meisjes en vrouwen die die het overkwam schaamden zich jaren.
Over Marc lees je nu, tussen de regels door of heel openlijk, hoe jammer het is dat hij vertrekt, zo’n goede directeur hadden ze nog nooit, daar bij AJAX en ik kan je zeggen: als dat zo is dan staat het er daar droevig voor. 🤮🤢🤮
Van alle talentvolle vrouwen die eerder moesten vertrekken omdat ze door machtsmisbruikende mannetjes als deze werden lastig gevallen hoor je nooit meer wat. Ze vonden ergens anders een plek waar ze minder onveilig waren, of hadden de pech om elders opnieuw lastig gevallen te worden. En ondertussen roddelde men: ze had er zelf om gevraagd, ze had haar mond open moeten doen, kijk hoe ze erbij liep, ze had moeten gaan klagen bij die instantie, ze heeft zich gewoon omhoog geneukt. Met andere woorden: het was haar eigen schuld dat ze haar job verloor/moest opgeven.
De gezinnen van die mannetjes (het lijkt wel of ze altijd gezinnen hebben, deze mannetjes) schamen zich ook. Voor het gedrag van hun liefste man/partner/papa. Ik snap het wel. Uit ervaring weet ik dat er heel wat afgegniffeld wordt over de ‘bedrogen partij’ die enkel maar de fout maakte haar eigen partner te geloven en vertrouwen. Die vrouw was te ambitieus, te goed van vertrouwen, te weinig ambitieus, ze had te weinig oog voor haar echtgenoot, haar werk en/of kind slokte teveel van tijd die aan hem besteed had moeten worden op, ze gaf hem niet genoeg seks en daar had hij toch recht op. Met andere woorden: bedrogen vrouw: je had het aan jezelf te danken.
Dus laten we nu maar eens stoppen met medelijden te hebben met AJAX of met die mannetjes die hun banen, reputatie, gezinnen kwijtraken. Maar laten we als een menselijke blok om de lastig gevallenen en de bedrogenen heen gaan staan en hen verder helpen. Zonder verwijt, beschuldiging, schaamte. Gewoon helpen.
~~~~~~~~~~~~~~~~
Nu: Ik vrees voor nieuwe berichten over Ali, Marco en Jeroen. Dat ook zij weer in het zadel worden geholpen door mannetjes als zij, zoals bij Marc gebeurde (Zou hij alweer vrouwen lastig gevallen hebben?). En ondertussen pieker ik over wat al die organisaties ondernomen hebben om de positie van vrouwen binnen hun bedrijf te verbeteren, te beginnen met minimaal de helft van de vrouwen in leidinggevende posities en ook ja tenminste ook aan de top. Ik hoor er helemaal niks meer over. John de Mol daar zou ik zelf nog geen cent op inzetten. En ik ben benieuwd naar hoe snel hij zijn zus destijds heeft geïnformeerd nadat hij de eerste signalen over het gedrag van Jeroen binnen kreeg. Helemaal niet, waarschijnlijk, en dat dubbele verraad heeft haar misschien nog wel veel meer pijn gedaan.
Mijn hart gaat uit naar alle betrokken vrouwen. De vrouwen die lastig werden gevallen en de vrouwen die bedrogen werden. Ik ben trots op degenen die het desondanks redden – rise like a phoenix – en veroordeel de vrouwen die dat nooit meer lukte niet maar wens ze een liefdevolle omgeving toe waar ze zich wel veilig kunnen voelen.
Of de mooie nieuwe cd van Iris Penning, een van haar liedjes mag ik draaien op mijn crematie ❤, of de prachtige nieuwe single van WIES: Ik zie ik zie en ook die van Roxeanne Hazes: Geen sorry
Als ik zo moe ben dat ik bijna niet meer kan
Als mensen héél erg lief zijn
Bij een afscheid
Als ik onverwacht toch nog een keer in de bossen wandel, de allerlaatste keer?
Als ik kijk hoe mijn broertje naar me kijkt af en toe met tranen in z’n ogen
Bij lieve mensen hier in de buurt die me zomaar in de schoot zijn gevallen
Als ik me omdraai en er iets verkeerd schiet in m’n rug en de angstige uren die volgen: hoe erg zal de pijn deze keer worden? Gescheurde/gebroken wervel of verschoven tussenwervelschijf?
Al met al huil ik deze dagen dus steeds een beetje meer. ’t Is niet dat ik er niet langzaam naar toe groei. Dat is het niet. Maar oh wat zal ik het leven missen.
Een vriendin zegt: “natuurlijk moet je huilen, tis nogal niet een klote roller coaster, die zo oneerlijk is.” Ik geloof eigenlijk niet zo in eerlijk of oneerlijk. ’t Is gewoon domme pech, niks anders. Maar dat het domme pech is, maakt het niet minder ‘klote’. Dus huil ik maar gewoon een beetje door. Niet de héle tijd, maar wel af en toe.
Duim je mee dat m’n rug deze keer eens meevalt?
UPDATE: de hoge eerder ingezakte en bestraalde wervel lijkt toch gescheurd. Daar zit een zenuw klem. Onderin de rug is een eerder ingezakte wervel nog wat instabieler geworden dus heel voorzichtig blijven. De oxycodon gaat nu stapsgewijs omhoog totdat het te doen is. Huisarts zit er bovenop.
Vamdaag stond mijn blog (telling vanaf 1 januari 2022 tot vandaag) op 101.767 weergaven. Dinsdag of woensdag ging ik daarmee met dit blog voor het eerst over de 100.000 weergaven. Het aantal bezoekers staat dit jaar op 21.254.
Heel veel meer wordt dat natuurlijk niet. De afgelopen dagen was ik ronduit beroerd als ik niet sliep en ik sliep meer dan 16 uur per dag (bijwerking pufjes 😮). Pfff. Gelukkig is het nu bijna over. Misschien was het een virusje 🙄 met daaroverheen een reactie op de pufjes die ik tegen het hoesten kreeg? Pittige dagen dus.
Vorig jaar waren dat wat minder weergaven (> 92.000) maar meer bezoekers (> 24.000) maar toen was ik ook bij BEAU op TV geweest wat een flinke boost gaf. Dit jaar ging het op eigen kracht.
En ja, ik ben nou één keer ook van de cijfertjes, dus die 100.000 vond ik toch wel een ding.
Vooral ben ik blij dat ik zoveel mensen wist te bereiken met informatie over medicijnen en over hoe ten volle te leven met uitgezaaide borstkanker, en vooral ook: hoe met zicht op de dood tóch te genieten.
Afgelopen week ging ik nog achter goede informatie over Alpelisib aan voor verschillende lotgenoten (middel tegen hormoongevoelige uitgezaaide borstkanker indien je daarnaast ook een bepaalde biomarker in je tumor hebt). Patiënten worden er zeker niet altijd goed over geïnformeerd. Waarom niet???
Ik hoop dat ik in de afgelopen jaren wat handvatten heb mogen aanreiken. Er zijn in ieder geval best veel mensen gaan wandelen 🚶♀️🚶♀️🚶♀️🙂 naar aanleiding van mijn enthousiaste verhalen hierover. Wandelen in de natuur is immers het leukste wat er is 🦚🌲🍁🍂🍃🕸🕷 en het helpt ook waanzinnig goed tegen veel bijwerkingen van anti-kankermiddelen. Én heel veel lotgenoten zijn hun arts meer vragen gaan stellen Daar ben ik wel trots op ☺.
Sinds de diagnose “ongeneeslijk” heb ik een onprettige echtscheiding doorstaan en een paar Covid-jaren. Ik ben verhuisd naar Utrecht en ik ben weer echt gelukkig geworden. Met recht een achtbaan te noemen. Ik heb het best druk gehad 😉, dus er viel ook veel te schrijven.
Ik schrijf al dagboeken sinds ik kan schrijven met 5 of 6 jaar. Niet leesbaar overigens. Behalve de goede punten op de lagere school, die ik kreeg ik voor alle andere vakken op de lagere school, werd het voor schrijven nooit meer dan een 4 geloof ik 😂. Door een blog bij te houden werden mijn dagboeken uiteindelijk overbodig.
Tussendoor, rond 2005, blogde ik jaren bij de Amazones: voor jonge vrouwen met borstkanker. Ik kreeg er echt plezier in. Alles is opgeslagen op mijn laptop.
Ik schreef toen ik in 2012 opnieuw ging bloggen vanuit dat dagboekverleden in eerste instantie voor mezelf, en niet over borstkanker maar over “Rechtsgeleerdheid studeren op leeftijd”. Het blog heette “Storm of stilte” en het begon zo: Schrijven
Later, na de diagnose Uitgezaaide Borstkanker, wisselde ik van blog. En dat werd dit blog:
Leven met uitgezaaide borstkanker – de lol, de worsteling, de balans –
Ik schreef ik om mezelf en wat me overkwam beter te begrijpen. In de loop van de jaren kwamen de lezers vanzelf.
Ik heb geprobeerd een reëel beeld te schetsen van hoe het kan zijn. Voor mij heeft de grootste truc altijd gelegen in get helemaal accepteren van de naderende dood, die recht in de dingen te kijken. Wie dat niet kan, blijft ermee worstelen. Ook nu voel ik dat nog steeds zo: wel verdriet, geen angst, wel acceptatie.
Met kleine kinderen is dat natuurlijk een haast onmogelijke opgave. Ze kunnen je immers nog niet missen, maar omdat ik al twee keer borstkanker kreeg toen Vic nog heel klein was, was het voor mij gemakkelijker te accepteren dat er die 3e keer geen genezing meer zou komen. Vic was toen zelfs al de deur uit. Onder andere daarom accepteerde ik na de eerste paniekperiode eind 2015 dat ik dood zou gaan en dat gaf me de ruimte om te léven.
Mijn kind is volwassen geworden onder mijn hoede, zorgt nu goed voor zichzelf en ❤ waar nodig zorgt hij nu vaak voor mij ❤.
En van al die verhalen zijn dit jaar meer dan 100.000 weergaven geweest. Mooi toch 🙂?
Ga ik nu aan een lekkere herfstpizza die Els vandaag meebracht en na een fijn bezoek hier achterliet
P.s ken je zijn nieuwste single al? Streamen en delen wordt zeer op prijs gesteld: “Wachten tot het fout gaat“
En in die koninkrijken dan weer onderkoninkrijkjes en onderkoning(inn)en in de vorm van maatschappen van verschillende specialismen (niet in academische ziekenhuizen).
Ieder ziekenhuis zijn eigen automatiseringssysteem waardoor ziekenhuizen onderling amper digitaal kunnen uitwisselen en er dus brieven geschreven en geprint moeten worden, cd’s gebrand met daarop scans, etc. Nodig als artsen van verschillende ziekenhuizen over één patiënt willen overleggen.
Deze verschillende systemen blokkeren ook geautomatiseerde dataregistratie (welk middel werkt wanneer bij welke patiënt het best?) Dan krijgen veel minder patiënten een middel maar dan werkt het bij hen wél. Die patiënten die het niet meer krijgen daar werkt het ook niet bij. Daar zullen farmaceuten niet blij mee zijn. Zouden ze dit bewust tegenhouden?
Ieder ziekenhuis per ziekte zijn eigen onderzoeksteam, minstens één, en daar dan weer een eigen fondsenwervingsorganisatie achter om geld binnen te halen en dure commissies die elkaar bevechten bij de verdeling van die gelden. Waarom?
Zou dat nou een efficiënt gebruik zijn van de beschikbare middelen in de gezondheidszorg?
Ík denk van niet, maar dat had je vast al wel verwacht.
De eerste winst valt te behalen door verplicht hetzelfde automatiseringssysteem op de leggen waardoor ziekenhuizen en alle andere (para)medische beroepen (huisarts, thuiszorg, fysiotherapie,oedeemtherapie, logopedie, revalidatie, etc.) met elkaar verbonden zijn met ieder toegang alleen tot de voor hen relevante informatie. Waarom verplichten verzekeraars daar niet toe?
~~~ Voorbeeld. Ik prikte in Utrecht bloed omdat op en neer naar Rotterdam reizen te vermoeiend werd. Papieren formulier: dat zorgt er voor dat er 1 extra verpleegkundige mee moeten kijken als de stofjes die onderzocht moeten worden moeten worden ingevuld in het systeem van UMCU. Waar moet het heen? Naar die arts. Oh die staat er niet in. Naar welke afdeling dan? Oh die staat er niet in. Maar dit is het e-mailadres waar het heen moet.Neen, mailen doen wij niet. De afkortingen van de stofjes zijn niet hetzelfde. Ik kijk mee. Maar mevrouw we gaan het straks uitzoeken, dan gaat het de volgende keer goed.We hebben daar iemand voor. En dat dan vijf keer op exact dezelfde manier, mét steeds een extra pleeg erbij. Dat is 5 X 2 maal 10 minuten extra. Wat zou dat kosten? Ik hoef gelukkig niet meer te prikken maar wat een verspilling. ~~~
Stoppen met de onderlinge concurrentie tussen ziekenhuizen. Maar ook tussen al die losse fondsenwervingsorganisaties.
Laat de politiek regels opstellen over de grens van behandelen. Wanneer levert nog langer behandelen alleen nog maar meer aantasting van kwaliteit van leven op? Moeilijke maar noodzakelijke keuzes.
Betrek artsen en patiënten bij de opzet van onderzoeken vanaf het allereerste idee. Doe niet 10 keer een nagenoeg gelijk onderzoek maar kijk goed naar wat al onderzocht is/wordt.
Praat met een aantal patiënten en hun organisaties en je mond valt open. Er moet bezuinigd worden, ik begrijp dat echt. Ik kan je samen andere patiënten en patiëntenorganisatues uitleggen dat er veel bezuinigd kan worden vóórdat het ten koste van patiënten gaat.
Broertje, schoonzusje en zoonlief kwamen vanmorgen hier. Tijd voor een ochtendje oude herinneringen ophalen.
Hoe je ons gezin ziet (op)groeien. Vlechtjes, dikke kupkes, dunne lange benen, paardenstaartjes, veel buiten spelen ook met de 100?/heul veul andere kinderen uit de straat, korte boxen, lol. Dat we ook regelmatig flink ruzie maakten zie je dan weer niet op de foto’s, gek hè? 😂 Het kwam altijd weer goed 🙂.
Maar zo zie ik er dus niet uit. Ook de internist i.o. die boven me woont en even een boodschap voor me deed zei het me vandaag nog: wat zie je er goed uit! Toen ik mijn leverwaardes vertelde snapte ze het ineens, die vermoeidheid
Deze dagen slaap ik veel 😴 maar ik word niet uitgerust wakker. Ik probeer wel af en toe wat langer wakker te blijven en soms lukt dat ook, maar poeh. Ik Netflixte een hele advocatenkantoorserie (Lincoln…) erdoorheen. Dat dan weer wel 🙂. Vandaag ging het wel een heel stuk beter dan gisteren 🙂 dus het heeft ook wel degelijk te maken met teveel doen. Ik had dit weekend namelijk geen bezoek gepland om te kijken of meer rust me wat zou brengen. Ja Vic altijd wel even 🥰. En de bovenbuurvrouw van één huis verderop viel nog even binnen. Lief mens.
Is dat dan niet eng, al dat moe zijn? Nou nee, maar wel heel jammer. ’t Is wel wat je verwacht hè, nu ik helemaal geen medicijnen meer krijg en gezien de leverwaardes. Ook het gedoe van de afgelopen weken heeft me veel kostbare energie gekost. Het leek even of er niks meer over was. Inmiddels kán ik me er gewoon niet meer mee bezig houden, al piept het verdriet er soms toch even doorheen. Logisch ook want eronder zit veel liefde. Die is niet in één keer weg.
Ik hoop het hier wonen tot eind oktober te halen. Ik kijk er namelijk nog niet naar uit om van mijn huisje afscheid te nemen. Tegelijkertijd kost het hier wonen me erg veel energie. Begin december lijkt helemaal een brug te ver. Morgen/maandag ga ik even overleggen de huisarts, zéker over het almaar durende hoesten, en ook over de vermoeidheid. Wordt vervolgd.
Komende week is het dus niet heel druk. Maar druk genoeg om niet eenzaam te zijn
Dat als je reageert je agressief of een bitch wordt genoemd (nooit de mannen)
Dat als je de leiding op je neemt je “bazig” bent
Doe niet zo moeilijk als je eerlijk vertelt waar het op staat
Dat je minder op moet vallen als je ruimte inneemt: doe maar gewoon (vrouw, en hou je op de achtergrond)
Wat doe je weer ingewikkeld als je vragen stelt
Aan veel van die dingen worden dan zogenaamd negatieve oordelen gehangen:
Je gedraagt je te mannelijk: ow nee😲
Bent te overheersend 😱
Jij als vrouw hebt niet het recht om kritisch op ons te zijn
Want wat weet jij, domme vrouw, nou eigenlijk?
Eigenlijk wordt met al die kritiek bedoeld: vrouw terug in je hok. Je mag niet te sterk worden want dan worden wij bang. Zo horen vrouwen niet te zijn. Baudet is deze mening sterk toegedaan dus dames: stop met op hem te stemmen!
Bazig of sterk
Als wij vrouwen daar nou alvast eens mee zouden stoppen. Met elkaar te bekritiseren als daar geen reden voor is. Dat we elkaar toejuichen en aanmoedigen om op ieders eigen wijze ruimte in te nemen, de waarheid te zoeken, de leugens bloot te leggen, zou het dan niet al een heel stuk beter gaan? Of we dat nu streng of stoer of zacht of hard doen? Dat als het doel bereikt wordt en de waarheid naar boven komt en de wereld wat beter wordt zonder anderen nodeloos pijn te doen, dat dan heel erg mooi zou zijn.
~~~~~~
Dat begint met opvoeden van je zonen en dochters. Ook ik voelde me schuldig als ik mannelijk genoemd werd. Ik voel me niet mannelijk maar wel strijdlustig voor de goede zaak. Ik twijfelde erg aan mezelf als ik maar door bleef vragen omdat er iets niet klopte en ik daar dan commentaar op kreeg. Maar men wilde niet dat ik en mijn achterban wisten hoe het precies zat, want het zat niet goed en dat moest verborgen blijven.
Eigenlijk zoals onze overheid al een hele tijd met haar burgers omgaat, Rutte als afschrikwekkend voorbeeld. Bij doorvragen komen er twee antwoorden: 1. Ik heb er geen actieve herinnering aan en 2. We gaan het onderzoeken waarna je nooit meer iets hoort. Dan weet je al: dit zit goed fout. En dat het fout zal blijven als jij en de jouwen niet door blijven vragen. Ik hoop heel erg op een grote burgeropstand tegen de gasaffaire de toeslagenaffaire en andere vergelijkbare misstanden. Ik wil ten eerste bescherming van de natuur, met aanpak van álle grote vervuilers inclusief de boeren, maar die laatste wel met een fatsoenlijke compensatieregeling gezien de al maar draaiende besluitvorming van de laatste 20 jaar, waarbij ik het beslist niet nodig vind, lees : zeer onwenselijk vind, dat iedere boer als multimiljonair eindigt. Waarom zouden we in godsnaam??? Het zijn ondernemers: andere bedrijfstakken zijn ook nooit gecompenseerd als het zo niet langer kon, de wereld veranderde.
~~~~~~
Maar opvoeden dus. In mijn opvoeding mocht ik wel slim zijn maar niet dominant of nieuwsgierig en al helemaal niet de baas. Dat past een vrouw niet. Jammer dat dat zolang heeft doorgewerkt. Inmiddels weet ik wel beter en heb ik er (bijna) schijt aan al blijft de opmerking dat ik me mannelijk gedraag, aanvoelen als een diepe belediging en zo is ie ook precies bedoeld. Ik ben echter een “echte vrouw” en wil ook als zodanig gezien worden.
😉 Maar dan weer niet zó graag dat dat betekent dat ik dan al die dingen niet meer mag doen die mannen als vanzelfsprekend worden toegestaan 😉.
Powervrouw
Dit feministisch vrouwmens is overigens extreem moe. Ik sliep tot half 11 en daarna van 1 tot half 3 en nog steeds ben ik erg moe. Het hoort erbij. Daarom is het extra fijn dat er een heerlijke herfstmaaltijd aan mijn voordeur hing van het baasje van Pop. Als je zo moe bent, zijn dit de dingen waar je dan een beetje van moet huilen. Zo lief. Zo nodig vandaag. Precies goed. Dank 🙏 .
Een week of 7 geleden begon het net een klein kuchje.
Inmiddels zijn er uren dat ik alles op alles moet zetten om niet te hoesten tot ik spuug, vooral als ik, zoals afgelopen zondag, veel gekletst heb. Toen Hans uit Finland later z’n dagelijkse belletje pleegde kon ik niet eens iets terug zeggen.
Uche uche
’s Morgens is het dan weer wat gezakt maar nooit naar een lager level dan de dag ervoor.
Mogelijke oorzaken:
Vocht achter de longen (was niet zo op de scan van juli)
Longuitzaaiingen (was ook niet zo op die scan)
Een sterk vergrote lymfeklier in de buurt van de luchtpijp (dat had ik vier jaar geleden wel, maar de laatste tijd zeker niet)
Maar: veel waarschijnlijker is dat de sterk vergrote lever tegen mijn long aanduwt
En dat misschien ook het longvlies hierdoor wordt geïrriteerd
Vroeger had ik bronchitis. Net als toen kost iedere ademhaling moeite.
Ineens hoor ik het hoesten van Diana weer in mijn hoofd op de dag dat de Amazones werden overgedragen aan de BVN. Mijn droge kuchje klinkt precies hetzelfde, al is het nog niet zo erg als toen bij haar: ze bleef er bijna in. Is dat mijn voorland? Zoals ik me nu voel heb ik het vermoeden van wel. En ik kan je zeggen dat het extreem vermoeiend is. En energie had ik al niet veel 🙄. Daar komt nog bij dat, aldus de huisarts, codeïne niet werkt. Dat gebruikte ik vroeger altijd als ik 1 of 2 keer per jaar kriebelhoest had. Werkte heel goed. Dat spul lijkt helaas erg op de oxycodon die ik al gebruik en daarmee blijft het hoesten niet weg dus zeker niet met de lichtere codeïne. En ik ben ook bang voor rug en ribben met al dat hoesten dus eerst mijn rug recht, geen gedraaide houding, want dat is link. Alle tussenribspieren doen inmiddels pijn en als ik hoest doen ook mijn heupen 😲 zeer dus ik kan beter zittend hoesten denk ik.
Zou ik dan toch wat eerder naar het hospice verhuizen? Nog meer rust? Nog minder dingen die ik moet doen? En dan af en toe nog een halve dag naar mijn huisje? Ik kijk het eerst maar eens een week aan. Het eerder hier weg te gaan voelt niet als een goed plan. Eerst maar eens wat minder doen. En dan overleg ik weer met mijn huisarts. Voor nu is er een hoestdrankje (noscapine)maar ik heb niet het idee dat dat werkt. De kriebel zit niet in mijn keel maar lager en ik hoest nog steeds. Mocht er nog iemand tips hebben ? Plaats ze dan in WordPress onder dit blog, dan blijven ze bewaard. In Facebook zakt het weg.
Gisteren zat m’n zus van hieruit te werken 1🙂. Ze werkt bij het opleidingscentrum van de provincie (Noord-Brabant). Op het eind van de dag was ik zó trots op haar. Ze wordt heel vaak gebeld met vragen en ze kan bijna iedereen helpen. Als ze het een enkele keer iets is wat niet tot haar projecten/pakket behoort verwijst ze ze door naar degenen die daarmee bezig zijn en is de beller toch geholpen. Leuk om je familie zo op haar best aan het werk te zien.
Vanmorgen/-middag was mijn broertje hier. Over alles waar ik over pieker heeft hij al nagedacht. De oplossing is al klaar, zowel over dingen vóór als ná mijn dood. De rest van zijn leven zal hij zo op me blijven passen. Veiliger dan zo kan niet.
Daarna sliep ik de héle middag. Zo meteen nog wat lekkere linzensoep met stokbrood en dan vanavond lui op de bank. Oh, dat deed ik bijna de héle dag al 😁😉.
Verder kreeg ik veel ontzettend lieve kaartjes en brieven. Ik heb jullie warme berichten met plezier en dankbaarheid gelezen. Fijn dat we een stuk van ons leven samen op gingen. Dat neemt niemand ons nog af ❤.
Geen bus: voor altijd leven met borstkanker 