Jantine was 16 toen haar naaktfoto’s online verschenen. Nu confronteert ze de daders
https://www.volkskrant.nl/a-b2a427d1
Ik las dit artikel op 21-02-2021 en schreef meteen dit blog. Ik heb ervoor gekozen nog een poos hierover te zwijgen maar het kort voor mijn dood te publiceren. Dus bij deze.
Helemaal aan het eind van het artikel stond dit:
‘Het is mijn eigen schuld’, en ‘niemand kan mijn geluk bepalen’. Dit zijn letterlijk mijn woorden. In de talloze teksten die ik in de loop van de jaren over mijn leven schreef, maar (nog?) niet publiceerde, komen ze steeds opnieuw terug.
Als kind leerde ik van ‘de dader’ dat dat afgrijselijke, wat mij steeds opnieuw – vanaf mijn 2 of 3 jaar tot mijn 12e – eindeloos lange jaren door hem werd aangedaan, mijn eigen verantwoordelijkheid, en dus mijn eigen schuld én misschien nog wel erger: mijn eigen keuze was. Toen ik 9 of 10 was nam ik me vast voor dat als ik later groot zou zijn dat dan niemand me ooit nog mijn geluk zou afnemen.
Tot bleek dat, na een relatie van 32 jaar, deze deels opgelegde, deels zelf gekozen strategie, niet meer werkte. Toen gebeurde precies dát wat ik nooit had toegelaten: mijn geluk werd mij afgenomen. Ik wist meteen: dat komt niet meer goed, omdat ik simpelweg niet meer lang genoeg zal leven om nog te helen. Opnieuw voelde ik me schuldig, verantwoordelijk en dacht ik dat het mijn eigen keuze was geweest. En ik had ook de overtuiging dat ik kennelijk niet beter verdiende.
Pas sinds ruim na onze scheiding weet ik dat ik simpelweg met de verkeerde man getrouwd ben geweest, die een leven lang misbruik heeft gemaakt van mijn vertrouwen en goedheid. Een man die een leven lang tegen me loog en die een leven lang keuzes heeft gemaakt, die onze relatie tot op het bot beïnvloedden, maar die ik niet kende.
Dat was niet mijn verantwoordelijkheid.
Dat was niet mijn schuld.
Dat was niet mijn keuze.
En ja, dat heeft me heel ongelukkig gemaakt. Deze keer kwam ik er niet mee weg door moedig te zijn, en sterk. Als kind had ik geen keuze, ik moest immers overleven, maar nu wel. En dus leerde ik om mijn verdriet toe te laten en te rouwen om alles wat verloren ging. En uiteindelijk leerde ik ook om boos te zijn. Daarvoor schakelde ik opnieuw professionele hulp in. Dit heeft me ook die keer geholpen.
Dus ik werd boos over de manier waarop onze relatie eindigde, tijdens een voor mij ultiem zwakke periode. Boos omdat misbruik in een huwelijk even goed kan bestaan. Mijn ex-partner kende mijn jeugd en zonder enige scrupules heeft hij gedurende nagenoeg ons hele gezamenlijke leven mijn vertrouwen keer op keer geschaad en misbruikt. Alleen wist ik dat toen niet. In mijn optiek maakt hem dat als dader niet veel slechter dan de dader die ik als kind moest trotseren. Zo ondervond ik misbruik in het kwadraat. En ja: dat pakt ook in het kwadraat aan.
Maar: eindelijk weet ik nu: dat is zijn keuze, zijn verantwoordelijkheid, en bovenal zijn schuld. Toen en nu.
Daarom is er nu pas, in het voorjaar van 2021, een begin van herstel. Ik ben blij dat ik mezelf de kans heb gegeven te groeien. Juist door dit besef ga ik anders dood dan ik de laatste jaren vreesde. Minder verdrietig, en veel vrijer, lichter. Want ik was dan wel met een ‘niet-goede’ man getrouwd die ik steeds maar tegen heug en meug in met een roze bril vol liefde bleef bekijken, maar uiteindelijk heb ik me wel aan hem ontworsteld en ben ik alsnog meer de vrouw geworden die ik als al kind wilde zijn. Ik vind het jammer dat ik niet nog 25 jaar van dit nieuwe weten/voelen heb mogen genieten. Tegelijkertijd blijkt het nu kunnen sterven met de gedachte Niet Mijn Schuld waardevoller voor mij dan ik ooit wist.
En zo bleven de patronen die ik als kind kreeg aangeleerd, ingeëtst in mijn hele wezen, me een leven lang ongewild achtervolgen. De therapie die ik eerder daarvoor kreeg kon mij nooit helemaal ontslaan van mijn schuldgevoel.
Het gedrag van mijn ex-partner wél.
Nu ik als een volwassen mens ernaar kon kijken, overigens pas na talloze pogingen om zijn gedrag goed te praten, kon ik niet meer recht praten wat krom was, en raakte ik eindelijk, samen met mijn verantwoordelijkheidsgevoel, mijn roze bril van liefde kwijt. Waar ik getrouwd was geweest met iemand die beslist niet goed voor mij was, bij wie ik een leven lang me alléén verantwoordelijk voelde voor het welslagen van onze relatie, is hij daarvoor een leven lang gevlucht en heeft hij alle liefde vernietigd en alle afspraken die we samen over vertrouwen hadden, met voeten getreden.
Dat is niet zielig, of sneu, zoals hij steeds opnieuw deed en doet voorkomen. Dat is simpelweg gemeen en buitengewoon laf en egoïstisch. En: het valt op geen enkele manier goed te praten.
Niet mijn schuld
Niet mijn schuld
Niet mijn schuld
Niet mijn schuld
Pas toen ik dat begreep kon ik helen.
Naschrift/waarschuwing:
1. Voor al die mensen die menen dat kindermisbruik en -mishandeling niet zoveel voorkomt als gezegd wordt: dat is niet waar. Ik ken werkelijk talloze vrouwen die hetzelfde is overkomen als wat mij overkwam en het is een etter in onze samenleving die nog steeds totaal niet is opgelost. Denkt nooit dat een vriend of familielid zoiets heus niet zal doen, want het zijn juist de mensen (veelal mannen) in je vertrouwenscirkel die daders zijn. Ooms, buurmannen, vaders, trainers, neven, leraren, broers. Het gebeurt. Iedere dag. En het moet stoppen. Iedereen die pleit voor de veiligheid en bescherming van het gezin en de nabije omgeving ziet over het hoofd dat het merendeel van kindermisbruik plaatsvindt juist binnen die kring. Dus vrouwen: pas goed op je kinderen en leer ze dat hun lichaam van hen is en van hen alleen. Vertel ze over verleidingstrucjes met cadeautjes, aandacht en verhalen over zogenaamde echte liefde, want juist dáár liggen, naast bekende gevallen van grof geweld, de risico’s. En voedt je zonen ook goed op.
2. Update najaar 2022. Weer 1,5 jaar verder merk ik dat ik zelfs mijn geluk weer hervonden heb. Wat een fantastisch gevoel. Vanaf dat ik volwassen was, ben ik voornamelijk gelukkig geweest. De grauwe deken die mijn ex over ons gezamenlijke leven heeft gegooid heb ik afgeworpen. Ik ben met de fotoalbums in de hand door mijn leven gewandeld en opnieuw al het geluk gevoeld wat ik steeds opnieuw ervaren heb. Bovendien herken ik (machts)misbruik, in welke vorm dan ook, nu binnen enkele minuten en kan ik me ertegen weren 🙂. Het is helaas nog één keer nodig geweest maar daar was ik snel mee klaar.
Mijn geluk, mijn leven, mijn gezin, mijn familie, mijn vrienden, mijn werk, mijn thuis. Mijn zusje meende dat zowel het misbruik als de kanker me veel ongeluk heeft gebracht dat ik toch best een ongelukkig leven heb gehad. Ik schrik daarvan. Ik kan dat zo totaal niet voelen. Ik ben vooral blij dat ik ondanks de kanker toch nog zo lang mocht leven. En zelfs de verdrietig periode rondom de scheiding ben ik voorbij. Geluk is moeilijk te vatten maar ik durf wel te zeggen dat het in de kleine dingen zit en in de liefde van de mensen om je heen. En ook al trof ik mensen die het concept liefde niet konden bevatten en die mij vreselijk misbruikten, toch waren óók al die anderen er, die mij hielpen, geluk met mij deelden en daarom was mijn leven toch heel, heel goed.
Geen bus: voor altijd leven met borstkanker 