Al bijna 6 jaar uitgezaaide borstkanker en al bijna 6 jaar geen pijn.
Dat kon ik tot voor kort zeggen. Nou dat feestje is voorbij dus.
Terwijl de ruggenwervel goed lijkt te herstellen dient het volgende zich weer aan 🙄.
Eribuline chemo brengt bot- en spierpijn met zich mee, en héél snel kramp. In alle spieren die je je (nog niet eens) kunt voorstellen. Daartegen slik ik magnesium, maar omdat de chemo eribuline ook de slijmvliezen aantast, neem ik die magnesium niet in de chemoweek: meer kramp, minder slokdarmproblemen, is mijn idee.
Gisteren liep ik even wat sneller richting theater, want we waren vrij laat. Ik gooi mijn voeten dan op intuïtie voor me uit, ik voel ze immers niet, zeker rechts niet. Een hachelijke onderneming….. Mijn wandelstok lag thuis 😮, sukkel dat ik ben. Tikkeltje overmoedig maar.
Toen ik gisteren naar bed ging schoten de brandende pijnscheuten door mijn rechterbeen, de spier binnenzijde been net boven de knie. Vanmorgen bleek de nacht geen verlossing gebracht te hebben. Ik kan nu echt bijna niet lopen en de eerlijkheid gebiedt me te melden dat mijn dagelijkse kwartier voor #rftc21 me met geen mogelijkheid gaat lukken vandaag.
Conform bewezen efficiënte aanpak wacht ik even een paar dagen af, met veel rust, benen omhoog. Niks te kiezen ook 😁. Woensdag belt de neuro oncoloog me sowieso dus dan check ik dáár even voor de zekerheid of het niet uit de rug komt.
En verder heb ik een boek liggen wat ik beloofde te lezen. Daar ga ik zo aan beginnen. Tis net warm genoeg om buiten te kunnen zitten. Even tijd voor contemplatie na een sociaal gezien heel drukke periode, maar daar was ik juist ook wel aan toe. Lichaam en geest werken goed samen 😂.
Nog even en ik zit in de zon, als die wil schijnen
Voorstelling ‘De wereld heeft ons failliet verklaard. Cement festival Den Bosch. Hierna nog te zien in Amsterdam op 2 en 3 september, en in Arnhem op 13 september.
Het begint schijnbaar traditioneel met de vertelling van het werkzame leven van twee moeders door twee dochters. Luchtig, opsommend, lineair de tijd volgend.
In de loop van de voorstelling worden er steeds meer details duidelijk. Details die indringend de hardheid van het bestaan, de strijd om inkomen, de vreugde van arbeid, maar ook hardheid van werkgevers/organisaties/directeuren/interim-managers duiden. Hoe systemen – of zijn het toch individuele leidinggevenden? – over levens van mensen heen walsen.
Daartussendoor zie je hoe de generatie vrouwen van nu 60-65 moest zoeken naar nieuwe balans. Er was maar weinig wat ze automatisch van hun moeders leerden over de combinatie moederschap en werk, werk en mantelzorg – en niet in deze voorstelling, maar zo realiseer ik mij gaandeweg: ook de vaders zaten in diezelfde zoektocht -, al had één van deze moeders een werkende moeder wat in die tijd extreem uitzonderlijk was.
En daar dan weer de moeder-dochter band doorheen gevlochten. En hoe doen die dochters dat nu? Hoe is hun strijd om inkomen, na een keuze voor de culturele sector? En begrijpen moeders en dochters elkaar hierin nu beter? De moeders uitgesproken in hun visies en meningen: gevormd door hun tijd. Geen tijd en ruimte voor alle vragen die de dochters zichzelf en hen nu stellen. Die dochters opnieuw zoekend naar nieuwe balans. Verandert er dan niets?
Gaande de voorstelling word ik steeds meer geraakt. De wreedheid van het leven, met naast het genieten ook het ploeteren om alles gedaan te krijgen, en de totale machteloosheid wanneer je door het systeem vermalen word. Ook de bitterheid die er doorheen sijpelt is schrijnend. Ik ben verbaasd maar kan mijn tranen bijna niet bedwingen. En dan blijkt dat moeders en dochters, hoe omzichtig en indirect soms ook, toch troost bij elkaar vinden. Gelukkig maar.
Geen scherpe foto, ga zelf maar kijken
Voorstelling voor beide generaties, ook samen mooi om te zien. Ben benieuwd of jij er ook zo onverwacht ondersteboven door raakt.
– een jaar in Utrecht wonen: check (vandaag 🙂, hoera!)
– met een bootje over de Singel: check
Zo langzaamaan heb ik alle boxjes afgetikt.
Heb ik dan niks meer te wensen? Nououou, er is niks meer waarvan ik extreem baal dat het niet meer lukt maar nadenkend over wat zou ik nog willen lag dit er nog:
– al heel lang zelfs: een optreden van de complete Vic Willems band, (en eventueel ook enkele bevriende bandjes waarvan ik de afgelopen jaren fan werd), en dan bij voorkeur met ál mijn familie en vrienden, van vroeger én nu. En nee, ik ben Bernard niet, dus iedereen moet dan wel entree dokken zodat de muzikanten betaald krijgen. Dan zorg ik voor geluid, licht en de 1e drankjes 😁. Eerst had ik dit concert bedacht voor ons 25- jarig huwelijk, in de Willem II, maar zware chemo’s verstoorden dat plan. Kort daarna bleek dat mijn feestplannen helemaal niet gedeeld werden en volgde uiteindelijk een verdrietige scheiding. De afgelopen 1,5 jaar gooide corona roet in het eten. Wanneer ik ervan droom zou het nu ook meer een afscheidsfeestje worden: iedereen rondom mijn leven nog één keer bij elkaar 😍. Onhaalbaar, maar even goed: een mooie droom.
– weekje naar Marbella, waar een van mijn beste vriendinnen woont. Ik was er al meer dan 20 keer. Vanaf de allereerste keer, ik was 18 en ging er samen met Kitty heen, en we logeerden bij de allerallerliefste tita Pepi, voelde ik me er totaal thuis. Het levensritme, het klimaat, de mensen. Als reïncarnatie bestaat woonde ik er in een vorig leven: zó thuis. De reis is op dit moment eigenlijk te zwaar, ik moet tussendoor even kunnen liggen om het vol te kunnen houden. Ik wacht nu eerst bericht af van de neurologische oncoloog om te horen hoeveel risico de door uitzaaiingen aangetaste ruggenwervels brengen. Als dat meevalt boek ik misschien nog vlug. Het is een droom, van nog een keer erheen hangt niks af, maar het zou gewoon heel fijn zijn. En ik ben daar altijd welkom 🧡💛🧡.
– andere dromen gaan over weer meer kunnen, wandelen, vrijwilligerswerk, meer energie. En aangezien dat er niet in zit, oefen ik zoals altijd deze laatste jaren in loslaten. Dat gaat het ene moment opmerkelijk beter dan het andere 😅.
– mijn laatste droom gaat over mijn dood en de laatste paar weken ervoor. Dat het maar mild mag gaan, met niet teveel pijn, mijn liefsten om me heen, Vic met zijn gitaar aan mijn bed, niet meer alleen. Na bijna 6 jaar leven met uitzaaiingen ben ik zo ver dat ik de dood niet meer als tegenstander zie want die zal me immers ook rust brengen. Iedere dag weer balanceren: het wordt steeds wat zwaarder. Het moment dat ik zal zeggen “’t is mooi geweest“, komt daarom steeds wat dichterbij. En vergis je niet: ik schrijf dit blog 2 dagen na de chemo en de vermoeidheid ervan kleurt mijn gevoelens en woorden op zo’n moment. Over een week omschrijf ik een en ander misschien wel weer anders. Maar juist dat heen en weer geslinger tussen wil ik dit nog wel? en oh, wat voor leuks zal ik vandaag eens gaan doen? hoort bij deze fase.
Leven is trouwens ook niet het invullen van al die dromen. Het is genieten van alle goede dingen die er waren als je omziet, en van alles wat er nu is als je om je heen kijkt. Dat er altijd wensen overblijven is juist mooi. Het geeft aan dat alles altijd doorgaat. Wanneer ik er ooit niet meer ben, realiseren weer anderen hun dromen.
Deze ellenlange blog is van begin van afgelopen week; vergeten te plaatsen 😂. Ik vul hier en daar nog wat medische info aan:
Zoveel lieve, fijne dingen kwamen er de afgelopen week voorbij! Vriendinnen op bezoek, familie op bezoek, naar familie toe. De dagen met mooi weer bracht ik vooral veel buiten door, op regendagen bleef ik lekker binnen.
Zo zag ik met Vic twee films (Lapsis op vorige week al, weird soort van ouderwetse scifi) en gisteren: Summer of Soul. Beide keren aten we ook samen 🥰. Maar Summer of Soul dus: een werkelijk prachtige documentaire over het “Harlem Cultural Festival” in de zomer van 1969. Aangrijpend in veel opzichten, met herkenbare muziek uit mijn jeugd. Wat heb ik veel op deze muziek gedanst, al was die gedeeltelijk van net voor mijn tijd. Ga kijken!
Mijn eerste keer eigen elpee was Rock and SoulMaar ook, later, deze, en natuurlijk had ik platen van Nina Simone
Nina Simone was in 1969 daar op dat podium zó één en al power, nog niet gesloopt door verslavingen. Wat een dijk van een vrouw ❤.
Het besef, al toen ik de eerste recensies over deze doc las, dat ik niet van het bestaan van dit festival wist, was ronduit schokkend. De documentaire verklaart het wel. Ik was er oprecht verdrietig om. Al dat onrecht, het dringt tegenwoordig zoveel harder door bij mij.
Deze zomer was voor mij ook de zomer dat ik me vaak schaamde voor ons, mensen. Vic nuanceerde naar aanleiding van deze film rustig dat er wel het een en ander is bereikt sinds 1969… ik hoop het zo, maar mag het alsjeblieft nog veel sneller gaan? Soms ben ik bang dat discriminatie juist steeds meer toeneemt.
Een Summer of Soul was het ook voor mij, met de ups and downs die je ook in de soulmuziek herkent. Met veel minder vaak het mooie weer dat ik me gewenst had. Ik heb even goed genoten van de mooie dagen die er wel waren. Een zomer waarin ik met mijn liefsten vooral veel in het nu leefde maar ook omzag, met blijdschap en (ziele)pijn. Daarnaast keek ik vooruit naar wat er mogelijk nog komt ná deze zomer?
Want hoe gaat het nu? De rugpijn (nieuwe breuk in 15 jaar geleden gebroken ruggenwervel) is zonder pijnstillers te doen, maar beperkt me: geen lange wandelingen meer 😥: wandelen roept binnen korte tijd pijn op, al verbetert het wel. Ook na enkele uren zitten moet ik rusten of de oplopende pijn accepteren. AANVULLING: meerdere ruggenwervels blijken aangetast door uitzaaiingen. De verdenking was er al langer. Nu is het zeker. Komende week informeert de neuro oncoloog mij over hoe al dan niet ernstig / dreigend dat is, en of en wat bestraling zou kunnen doen als er opnieuw hevige pijn optreedt. Hoe bang moet ik zijn binnenkort weer met die helse pijn wakker te worden? Daarnaast neemt door de huidige chemo de neuropathie aan mijn voeren/benen snel toe, waardoor lopen steeds hachelijker wordt. (Opm.: aangeschafte wandelstok helpt). Lang doorgaan met deze kuren zou me onherroepelijk mindervalide maken en zover wil ik het beslist niet laten komen. Ik wil niet rolstoelafhankelijk worden; ik kom mijn huis niet eens meer in dan. Ook beginnen mijn vingers steeds vaker te tintelen wat een aanwijzing is dat neuropathie ook daar begint op te treden. AANVULLING: de frequentie van de kuren gaat omlaag naar 1x per 14 dagen in de hoop dat er dan tussentijds beter herstel volgt. Daarnaast liggen er de verwarrende uitslagen met een slechtere scan maar betere bloedwaarden. Wat betekent dat? AANVULLING: levertumoren en gezond weefsel kunnen langere tijd in symbiose met elkaar leven. De veerkracht van het gezonde leverweefsel is immens aldus mijn oncoloog. Ik kan minder met deze uitleg; zowel leverwaardes als tumormarker zijn namelijk ook deze woensdag weer spectaculair verbeterd. Hoedan?
Steeds vaker kwam de gedachte voorbij: wat moet ik met nog een winter? Hoeveel energie wil ik steken in het draaglijk maken van mijn dagen? Vind ik al dat gebalanceer nog acceptabel? Waar ligt mijn grens? Heb ik het recht om te zeggen dat het genoeg is geweest als ik dat – niet in een opwelling maar echt structureel – zo vind? Ik kan nog zoveel wel. Wat brengt een laatste periode, waarin ik niks meer kan, me? Wil ik die uiteindelijke aftakeling meemaken of wil ik die voor blijven? Heb ik iets in te brengen?
Ik praat er heel voorzichtig over met mijn naasten. Ben ik die indiaan die als ik mijn leven klaar, voltooid vind, onder die boom gaat zitten en de dood verwelkomt? Is het daarvoor nog (veel) te vroeg? En als ik het wel zover vind, zal de dood dan (na het stoppen van de behandelingen) snel komen? Of is euthanasie dan beter? Allemaal vragen die misschien helemaal niet beantwoord hoeven te worden omdat de dood me vanzelf wel inhaalt. Maar misschien ook wel. AANVULLING: maar nu die bloedwaardes zo goed zijn zet dat alles in een ander perspectief en ben ik eigenlijk nóg meer in de war over mijn toekomstperspectief. Gaat mijn lever beter? Maar worden de wervels nu de bottle neck?
Maandagmorgen was het ‘buurtteam’ hier om te beoordelen of ik in aanmerking kom voor huishoudelijke hulp. Mijn huisarts zei dat als ik het niet krijg, dan niemand er recht op heeft, wat me dan weer verbaast want ik denk altijd dat ik me aanstel… Maar goed, de medewerker was van oordeel dat ik recht heb op deze hulp. Ik kan me er nog steeds niet toe zetten om mezelf als hulpbehoevend te zien. Tegelijkertijd zal het fijn zijn als ik niet zo vaak een beroep op Vic en bezoek hoef te doen voor al die klusjes die ik zelf niet meer (goed) kan doen. Hopelijk is het nu snel geregeld. De maaltijdenservice lijkt hier in Utrecht goed geregeld. Ik denk erover na.
Ondertussen gaan de leuke dingen gelukkig gewoon door. Dinsdag zat ik samen met Vic op een fluisterbootje, varen bij de Reeuwijkse plassen: een mooie afsluiting van de chemovrije dagen, waarin ik me wel een dag of 10 echt heel redelijk heb gevoeld. Woensdag begon ronde 4 van de eribuline. Hij viel licht 🙂. Zondagmiddag ga ik hierheen: De wereld heeft ons failliet verklaard. Het gaat zondag regenen. Heb je nog niks, sluit je dan bij ons aan; Cement festival, Verkadefabriek, Den Bosch.
In juni was het mijn oprechte wens om deze zomer nog mee te mogen maken en dat is gelukt 🙂 . Daarop was de behandeling gericht, al gold daarvoor: garantie tot aan de deur. Mijn oncoloog zei me toen last minute nog wel: “Als je er eind van de zomer nog bent moet je dat wel kunnen handelen.” Nu lijkt het soms al bijna herfst en weet ik nog niet of ik dat kan, of beter gezegd wil. Daarom was ik ook even wat stiller. Zo lang het buiten nog lekker is, is het oké, maar wat als die herfst arriveert met regen, storm en kou? Kan en wil ik dan dit leven nog leven? Ik heb geen idee. Wil ik na een ‘summer of soul’ wel die herfstblues inglijden? Ik kijk er niet echt naar uit. Zal ik emigreren? 😉
Zo’n gaasje om het infuusnaaldje te beschermen is handig. Bloed geprikt en meteen klaar om straks, na de uitslagen de volgende chemo toe te dienen.
Ik heb een aantal verschillende hoofddoekjes, zodat mijn bijna kale hoofd niet te bloot en koud over straat hoeft. Bij voorkeur een beetje passend bij het bloesje of de jurk die ik draag 😉.
Sinds vandaag heb ik weer een nieuw attribuut. Door neuropathie voel ik mijn voeten niet goed. Ik zag teveel lotgenoten lelijk vallen en daarom heb ik zojuist geshopt bij de hulpmiddelenwinkel bij het EMC. Met zitje (leek me handig) viel ik om dus nu maar alvast één zonder zitje: wel in stijl natuurlijk 😄. En dat voor 2 tientjes.
Of was de wervel verder ingezakt maar weer op zijn oude plek nu?
Of bestond neiging tot samengroei met de wervel erboven (komt voor na een (oude) wervelbreuk, en was dat weer losgeraakt?
Hij kon er geen eensluidend antwoord op geven.
Lichamelijk onderzoek toonde nu geen instabiliteit aan. Advies: voorzichtig wat oefenen, geen fysio, zeker wel wandelen.
De pijn die ik nu nog voel is uitstralingspijn van die wervel (zeer beweeglijke verbinding boven- en onderrug) naar de onderrug en de spieren eromheen. En daar is niks aan te doen 🙄.
1,5 Week geleden had mijn oncoloog tussen de zorgen om de wervel door al gemompeld dat mijn lever er heel slecht uitzag. Maar omdat mijn leverwaardes en tumormarker juist aanmerkelijk verbeterd waren gleed die opmerking langs me af. Bovendien had ik op dat moment wel wat anders aan mijn hoofd.
Vandaag kon ik eindelijk het verslag van de radioloog inzien.
Ik lees daar nu tot mijn stomme verbazing dat er een nieuwe breuk in die wervel is gezien (oude breuk dateert van 14-15 jaar geleden) en dat de orthopeed dit tegen mij gezegd heeft. Daarom ben ik er niet over gebeld. Ik ben verbijsterd. De orthopeed gaf mij verschillende mogelijke oorzaken maar géén uitsluitsel. De röntgenfoto was niet duidelijk vanwege mijn grote longinhoud (long voor de wervel). Een deel van de wervel was daardoor niet te zien. En ik weet dat ik zelf donderdag het verslag van de radioloog nog niet kon inzien. Was het toen nog niet klaar?
Afijn, dat was dus tik nummer 1. Toch een breuk. Geen wonder dat de pijn zó extreem was.
De 2e tik kwam bij het verslag over de lever. 2,5 Maand na de laatste scan bleek deze erg verslechterd, nieuwe tumoren, grotere tumoren, en een meer diffuus beeld. Heel slecht dus.
Hoe is dat dan te rijmen met de sterk verbeterde leverwaardes van vorige week dinsdag én de gehalveerde tumormarker?
Mijn idee: het gezonde weefsel wat er nog zit doet heel goed zijn best en lijdt minder onder de huidige chemo dan van de vorige chemo’s. De verhoging van de leverwaardes kwam dan wellicht, naast verslechtering van de lever, óók als bijwerking van die vorige chemo’s.
Een tumormarker houdt er helaas soms mee op om een goede indicator te zijn. Dan daalt-ie terwijl de kankeractiviteit toeneemt en heb je er niks niet meer aan om die te meten. Of dat het geval is, weten we niet.
En, dat hoop ik natuurlijk, het kan ook zo zijn dat deze chemo wel aanslaat, maar dat zie je zo snel nog niet op een scan. De tijd zal het leren. Ik vraag het mijn oncoloog de volgende keer maar ook zij is geen helderziende.
Vooral vind ik het verdrietig dat ik deze informatie nu in een verslag moest lezen op een verder hartverwarmende dag met lunch met mijn allerliefste Beekvliet-vriendinnen ❤💞❤ .
Incasseren dus, en weer door. Tot 25 augustus geen chemo en zoveel mogelijk leuke dingen plannen in die tijd. Ik kan nu 2-4 uur per dag wat leuks ‘doen’. Doen is dan ergens heen rijden, daar kletsen, lunchen of wat dan ook, en dan weer naar huis. Ik geniet daar ook echt van. Daarna slaap ik thuis een uur, en de rest van de dag rust ik uit 😂. ‘
’s Avonds is de tv mijn maatje. En natuurlijk mijn tuin 🌺🥀⚘🌱🌾🌿☘🌻. Zojuist heb ik lekker buiten gegeten en ik luister nu naar studentenfeestjes in de buurt: hun leven, vol beloftes, ligt nog voor ze; het is een vrolijk achtergrondgeluid. Zo meteen pak ik de anti-muggenolie, steek ik de kaarsen aan, en met een boek erbij sluit ik dan ook deze dag weer goed af.
De orthopeed heeft nog goed gekeken. Er kunnen drie oorzaken zijn voor de acuut opgetreden en weer verdwenen pijn, maar welke van de drie?
Waarom heb ik dan nu nog die spier- en lage rugpijn? Uitstralingspijn. Mooi woord, dat wel…. En er is niks aan te doen. Het zij zo. Ik heb wel zojuist een topper voor op mijn matras besteld: een lekkere zachte. Komt dinsdag al, ben benieuwd!
Lopen is uitstekend, lichte oefeningen ook, al zou-ie geen heavy planking adviseren 😂. Dat was ik nou net van plan 😁.
Maar echt, het gaat iedere dag goed vooruit. Met Marianne sprak ik vanmorgen af dat we binnenkort weer door de kamer of elders zullen dansen. Alleen al van het vooruitzicht werden we vrolijk.
En als nu mijn slokdarm zich ook nog koest gaat houden ben ik snel weer pijnvrij. Dan ziet de wereld er heel anders uit.
In het weekend weer leuke dingen en graag nog zon 🌞, want het is hier erg grijs ☁️.
Gisteren was mijn Spaanse vriendin jarig. Op zondag liep ik twee keer een stukje, verder niks.
Op maandag liep ik wat langer en de rest van de dag deed ik niks tot ik na de enorme stortbui
ik zag nog nooit zo’n bui: alsof ze 3 minuten lang zwembaden vol water boven mijn huis en tuin uitstortten, met hagelstenen tussendoor, sjonge
in de auto kon stappen en met veel regenbogen naar Brabant reed, waar we weer gewoon buiten konden zitten, met een hapje en een drankje, tot een volgende bui, later op de avond. Lekker kletsen. Over de leuke dingen, kleinkinderen, zieken, toch genieten, herinneringen ❤.
😉
Dat je dat kunt!, zeggen mensen dan vaak. Ze zien niet dat ik dan de rest van de dag niks doe, maar mijn energie bewaar voor dát moment. Make-up op, goed uitgerust en genieten maar.
Mijn vriendinnen zeggen dat niet. Die weten wel hoe het zit. En de mensen die het wel zeggen? Helemaal goed, want het is ook juist mijn bedoeling om de tijd die ik met hen samen doorbreng maximaal te stralen.
Ik weer een fijn moment en zíj zien me op mijn best en dan ben ik best leuk 😂😂😂….. Iedereen blij.
Vannacht begon ik aan Dolor y Gloria, van Aldomovar en ja, toen keek ik hem natuurlijk af – prachtige film! – dus ik ging mijn tanden pas poetsen iets na tweeën. Een echt nachtmens dus.
Halverwege de nacht werd ik wakker door waarschuwende pijn in mijn rug. Verdomme, het ligt aan mijn matras! Beetje draaien en mieren en ik sliep weer door. Vorig jaar zocht ik in de winkel een heel zacht matras uit. Bij levering bleek het veel te hard en gaf het meteen klachten. Na omruilen voor de allerzachtste uit de serie bleven de twijfels. Ik lig er niet recht op. Mijn heupen/billen zakken er niet ver genoeg in weg om mijn rug een rechte lijn te kunnen laten volgen. Vannacht voelde ik dat precies. Ik wist destijds al dat het niet goed was voor mijn rug. Pfff.
Een topping, zo bedacht ik, brengt misschien precies die zachtheid die ik nodig heb. Vriend Hans zocht zojuist al alles voor mij op bij Ikea. In Finland heeft iedereen een toppimg, zo vertelde hij. Ik ga de informatie zo lezen en zo’n ding snel uitproberen. Als dat brengt wat ik nu nodig heb, dan zou dat mooi zijn 🙂😴🙂.
Mijn zondagmorgen begon natuurlijk heel laat. Ik slaap gerust tot 11 uur uit na zo’n nacht. Vic kwam langs om mijn zeilkleding te lenen. Dat wordt reven vandaag. We ontbeten samen en hij deed vlug wat klusjes voor mij, liet wat mooie cd’s achter, die ik vandaag ga beluisteren en ik maakte een vaag plan voor iets héél leuks morgen. Als mijn lijf het toelaat 🙏.
Ik ontdekte dat ik een mega talent heb voor het uitstellen van mijn dagelijkse kleine wandelingen tot een half uur voordat er, aldus buienradar, een bui zal gaan vallen. Dan ga ik gauw naar buiten en komt de bui toch eerder dan verwacht 🌧 en sta ik ergens 10 minuten te schuilen waardoor ik wat langer op de been ben, dan ik van plan was. Maar dat is niet erg. Tis ook maar water hè.
Zo kabbelen mijn dagen soms bijna ongemerkt voorbij. Geen hoogstaand leven. Dat ambieer ik gelukkig ook niet.
Mijn rug is moe, van het mij overeind houden. Dus op zijn tijd ga ik even liggen, lees een boek, doe een middagdutje en rommel wat in de keuken. Muziek, een goede film, een klein bezoekje, een lekker taartje en vanavond weer Zomergasten. Deze zondag is als zachtjes gehum. Ik hum lekker door tot mijn rug weer meer kan dragen.
Geen bus: voor altijd leven met borstkanker 