Als je dit leest dan is Ellen overleden.
You are stronger than you know.*
Ellen Kooijmans, Schijndel, 11 mei 1961 – Utrecht, 7 december 2022
Als kind besloot ik heel bewust dat ik oprecht en blij zou leven, eerlijk, veilig en zonder geheimen. Ik leefde het leven zoveel mogelijk met volle teugen. Ik genoot van de fijne contacten met mijn broers Alex en Bas, en zus Inge, en hun partners, Tonnie, Patrick en Susanne, van studies en werk, van neefjes en nichtjes, van musea, lieve vriend(inn)en en familie, wandelingen, nieuwe ontmoetingen, Snuffel en Maasje, vrijwilligerswerk, natuur, reizen, boeken, zeilvakanties, en van muziek: altijd een leven vol muziek!
Boven alles genoot ik van mijn gezin. Mijn zoon Vic op te zien groeien was een feest. Iedere avond een uur voorlezen, eindeloos met zijn tweeën spelletjes doen, langs de voetballijn staan, judotoernooien, muziekavonden, bandjes, vriendjes thuis, school en universiteit. Iedere stap die hij zette was er één, zéker vanaf het moment dat ik voor het eerst borstkanker kreeg, toen hij pas twee jaar oud was. Dat ik erbij mocht zijn terwijl hij opgroeide, en hem uiteindelijk zelfs kon zien afstuderen, en daarna zijn leven in de muziek zag opstarten, en bovendien mocht zien dat hij een prachtige vriendenkring opbouwde, was mijn grootste geluk. Ik ben er altijd intens dankbaar voor gebleven.
Blij deelde ik dit en al het goede in mijn leven met iedereen die mij lief was. Ik heb het leven, mijn partner en mijn zoon zó lief gehad, en had, al zeg ik het zelf, een groot talent voor genieten.
Ook toen ik november 2015 voor de derde keer borstkanker kreeg, dit keer met ongeneeslijke uitzaaiingen, stond dat mijn geluk niet in de weg.
Begin 2018 ontdekte ik dat mijn gezin minder gelukkig was dan ik ooit had kunnen weten, en is mijn geluk, mijn wereld en het beeld van mijn leven zoals ik dat kende, uiteen gespat. Mijn ex-partner beloofde mij wat extreem belangrijk voor mij was: een eerlijke liefdevolle relatie zonder geheimen en zonder anderen. Hij bleek dit een leven lang “vergeten”. Waarom er daarna nog zoveel meer nodeloos toegebrachte pijn volgde, heb ik nooit begrepen. Voor het eerst in mijn leven verloor ik mijn talent om het leven lief te hebben en ik werd bang van de pijn die nooit meer weg leek te gaan. Op die dag verdween voor lange tijd de kleur uit mijn leven.
Dat er ondanks alle pijn nog zoveel glassplinters vol zonlicht voorbij kwamen, heeft me getroost en uiteindelijk geheeld. Alle vriendschap, liefde, de niet aflatende steun van mijn familie en vrienden, het inspirerende en zingevende vrijwilligerswerk dat ik voor de Borstkankervereniging Nederland mocht doen, het intense contact met en de steun van lieve lotgenoten, en bovenal de zachtmoedige, koesterende aanwezigheid van mijn zoon Vic, hebben mij steeds opnieuw gewarmd en gedragen. Daarnaast vond ik artsen die werkelijk van grote betekenis zijn geweest voor mijn vertrouwen op het best mogelijke verloop van mijn ziekte.
Gelukkig verloochende mijn talent om te veranderen wat kan en te accepteren wat niet te veranderen is, zich ook deze keer niet. Ik stond met jullie hulp op en heb oprecht een bijzonder fijne laatste tijd gehad in ‘mijn’ Utrecht. Utrecht bleek geen vlucht maar een nieuw begin, precies zoals ik gehoopt had: ik werd weer gelukkig. Uiteindelijk kreeg ik de overtuiging dat het zo zelfs beter is.
Ik bleef altijd dankbaar voor al het goede in mijn leven. En daarom wil ik nu nog een keer zeggen:
“Dank jullie allemaal vanuit de grond van mijn hart. Wéét dat ik de meeste tijd erg gelukkig was, wellicht zelfs meer dan anderen in een veel langer leven. Toch zou ik dat zonder jullie, zeker de laatste jaren, niet hebben gered. Ik had jullie oprecht lief en genoot van ons samenzijn.
Zo blijven als altijd geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde (1 Korintiërs 13:13).
Heb elkaar en het leven oprecht lief, wees niet bang, troost en steun elkaar, en doe elkaar vooral geen pijn.”
___________________________________________________________________________________________________
Ik heb nog een paar verzoeken aan jullie:
Willen jullie er allemaal voor mijn zoon zijn en blijven, nu en altijd? Hem steunen in zijn verdriet, toejuichen in zijn geluk, en hem altijd blijven aanmoedigen in zijn muziekcarrière ook als er volgend jaar weer een nieuw album uitkomt? Willen jullie zijn fan en zijn vriend blijven, nu ik dat niet meer kan zijn? Voor mij persoonlijk is “We hebben nog even” het allermooiste lied gebleven, een zó ongelooflijk liefdevol cadeau daterend uit 2016, een tijd dat ik nog vol hoop op nog mooie jaren samen zat. Gelukkig hebben Vic en ik alsnog een geweldig warme tijd in Utrecht gekregen, al hadden we dit liever met zijn drieën gedaan.
Ik heb altijd geweten dat de dood onherroepelijk ook bij mijn leven hoort: Het hoort erbij. En daarom is het goed zo.
En: als je wil en kunt, zou je dan een donatie aan de Borstkankervereniging Nederland willen overmaken? Belangenbehartiging is werkelijk héél hard nodig. Al heeft de BVN veel successen behaald, toch zijn we er nog lang niet: er kan en moet nog zóveel verbeterd worden en de stem van borstkankerpatiënten moet gehoord blijven worden. Subsidies daarvoor worden steeds minder vanzelfsprekend dankzij langjarig afbraakbeleid waarin met woorden patiënten steeds meer overal inbreng moeten hebben maar daarvoor geen geld beschikbaar wordt gesteld.
Je storting doe je op NL54 INGB 0008 1481 15 ten name van Borstkankervereniging Nederland, Utrecht, o.v.v. “overlijden Ellen, label uitgezaaide borstkanker” Het geld zal speciaal gebruikt worden om de belangen van patiënten met uitgezaaide borstkanker te behartigen, een groep patiënten die lang op de achtergrond bleef maar die nu als één van de vijf focuspunten op het netvlies van BVN staat en blijft staan. Ik heb me er de afgelopen jaren samen met een heel fijn team van lotgenoten, o.l.v. de bijzonder fantastische Mirjam Velting steeds opnieuw voor ingezet.
Troost
En dan tot slot: dit prachtige nummer bracht mij, naast oneindig veel andere muziek, steeds opnieuw niet alleen troost en moed om door te gaan maar ook puur levensgeluk. Graag geef ik het, naast alle versies van Summer Time en alle muziek van Vic, hierbij aan je door: You are stronger than you know.
Geen bus: voor altijd leven met borstkanker 