Een lelijk hoestje

Een week of 7 geleden begon het net een klein kuchje.

Inmiddels zijn er uren dat ik alles op alles moet zetten om niet te hoesten tot ik spuug, vooral als ik, zoals afgelopen zondag, veel gekletst heb. Toen Hans uit Finland later z’n dagelijkse belletje pleegde kon ik niet eens iets terug zeggen.

Uche uche

’s Morgens is het dan weer wat gezakt maar nooit naar een lager level dan de dag ervoor.

Mogelijke oorzaken:

• Vocht achter de longen (was niet zo op de scan van juli)
• Longuitzaaiingen (was ook niet zo op die scan)
• Een sterk vergrote lymfeklier in de buurt van de luchtpijp (dat had ik vier jaar geleden wel, maar de laatste tijd zeker niet)
• Maar: veel waarschijnlijker is dat de sterk vergrote lever tegen mijn long aanduwt
• En dat misschien ook het longvlies hierdoor wordt geïrriteerd
• Vroeger had ik bronchitis. Net als toen kost iedere ademhaling moeite.

Ineens hoor ik het hoesten van Diana weer in mijn hoofd op de dag dat de Amazones werden overgedragen aan de BVN. Mijn droge kuchje klinkt precies hetzelfde, al is het nog niet zo erg als toen bij haar: ze bleef er bijna in. Is dat mijn voorland? Zoals ik me nu voel heb ik het vermoeden van wel. En ik kan je zeggen dat het extreem vermoeiend is. En energie had ik al niet veel 🙄. Daar komt nog bij dat, aldus de huisarts, codeïne niet werkt. Dat gebruikte ik vroeger altijd als ik 1 of 2 keer per jaar kriebelhoest had. Werkte heel goed. Dat spul lijkt helaas erg op de oxycodon die ik al gebruik en daarmee blijft het hoesten niet weg dus zeker niet met de lichtere codeïne. En ik ben ook bang voor rug en ribben met al dat hoesten dus eerst mijn rug recht, geen gedraaide houding, want dat is link. Alle tussenribspieren doen inmiddels pijn en als ik hoest doen ook mijn heupen 😲 zeer dus ik kan beter zittend hoesten denk ik.

Zou ik dan toch wat eerder naar het hospice verhuizen? Nog meer rust? Nog minder dingen die ik moet doen? En dan af en toe nog een halve dag naar mijn huisje? Ik kijk het eerst maar eens een week aan. Het eerder hier weg te gaan voelt niet als een goed plan. Eerst maar eens wat minder doen. En dan overleg ik weer met mijn huisarts. Voor nu is er een hoestdrankje (noscapine) maar ik heb niet het idee dat dat werkt. De kriebel zit niet in mijn keel maar lager en ik hoest nog steeds. Mocht er nog iemand tips hebben ? Plaats ze dan in WordPress onder dit blog, dan blijven ze bewaard. In Facebook zakt het weg.

Gisteren zat m’n zus van hieruit te werken 1🙂. Ze werkt bij het opleidingscentrum van de provincie (Noord-Brabant). Op het eind van de dag was ik zó trots op haar. Ze wordt heel vaak gebeld met vragen en ze kan bijna iedereen helpen. Als ze het een enkele keer iets is wat niet tot haar projecten/pakket behoort verwijst ze ze door naar degenen die daarmee bezig zijn en is de beller toch geholpen. Leuk om je familie zo op haar best aan het werk te zien.

Vanmorgen/-middag was mijn broertje hier. Over alles waar ik over pieker heeft hij al nagedacht. De oplossing is al klaar, zowel over dingen vóór als ná mijn dood. De rest van zijn leven zal hij zo op me blijven passen. Veiliger dan zo kan niet.

Daarna sliep ik de héle middag. Zo meteen nog wat lekkere linzensoep met stokbrood en dan vanavond lui op de bank. Oh, dat deed ik bijna de héle dag al 😁😉.

Verder kreeg ik veel ontzettend lieve kaartjes en brieven. Ik heb jullie warme berichten met plezier en dankbaarheid gelezen. Fijn dat we een stuk van ons leven samen op gingen. Dat neemt niemand ons nog af ❤.