Boxjes aftikken

– een zomer in Utrecht: check

– een jaar in Utrecht wonen: check (vandaag 🙂, hoera!)

– met een bootje over de Singel: check

Zo langzaamaan heb ik alle boxjes afgetikt.

Heb ik dan niks meer te wensen? Nououou, er is niks meer waarvan ik extreem baal dat het niet meer lukt maar nadenkend over wat zou ik nog willen lag dit er nog:

– al heel lang zelfs: een optreden van de complete Vic Willems band, (en eventueel ook enkele bevriende bandjes waarvan ik de afgelopen jaren fan werd), en dan bij voorkeur met ál mijn familie en vrienden, van vroeger én nu. En nee, ik ben Bernard niet, dus iedereen moet dan wel entree dokken zodat de muzikanten betaald krijgen. Dan zorg ik voor geluid, licht en de 1e drankjes 😁. Eerst had ik dit concert bedacht voor ons 25- jarig huwelijk, in de Willem II, maar zware chemo’s verstoorden dat plan. Kort daarna bleek dat mijn feestplannen helemaal niet gedeeld werden en volgde uiteindelijk een verdrietige scheiding. De afgelopen 1,5 jaar gooide corona roet in het eten. Wanneer ik ervan droom zou het nu ook meer een afscheidsfeestje worden: iedereen rondom mijn leven nog één keer bij elkaar 😍. Onhaalbaar, maar even goed: een mooie droom.

• 

– weekje naar Marbella, waar een van mijn beste vriendinnen woont. Ik was er al meer dan 20 keer. Vanaf de allereerste keer, ik was 18 en ging er samen met Kitty heen, en we logeerden bij de allerallerliefste tita Pepi, voelde ik me er totaal thuis. Het levensritme, het klimaat, de mensen. Als reïncarnatie bestaat woonde ik er in een vorig leven: zó thuis. De reis is op dit moment eigenlijk te zwaar, ik moet tussendoor even kunnen liggen om het vol te kunnen houden. Ik wacht nu eerst bericht af van de neurologische oncoloog om te horen hoeveel risico de door uitzaaiingen aangetaste ruggenwervels brengen. Als dat meevalt boek ik misschien nog vlug. Het is een droom, van nog een keer erheen hangt niks af, maar het zou gewoon heel fijn zijn. En ik ben daar altijd welkom 🧡💛🧡.

– andere dromen gaan over weer meer kunnen, wandelen, vrijwilligerswerk, meer energie. En aangezien dat er niet in zit, oefen ik zoals altijd deze laatste jaren in loslaten. Dat gaat het ene moment opmerkelijk beter dan het andere 😅.

– mijn laatste droom gaat over mijn dood en de laatste paar weken ervoor. Dat het maar mild mag gaan, met niet teveel pijn, mijn liefsten om me heen, Vic met zijn gitaar aan mijn bed, niet meer alleen. Na bijna 6 jaar leven met uitzaaiingen ben ik zo ver dat ik de dood niet meer als tegenstander zie want die zal me immers ook rust brengen. Iedere dag weer balanceren: het wordt steeds wat zwaarder. Het moment dat ik zal zeggen “’t is mooi geweest“, komt daarom steeds wat dichterbij. En vergis je niet: ik schrijf dit blog 2 dagen na de chemo en de vermoeidheid ervan kleurt mijn gevoelens en woorden op zo’n moment. Over een week omschrijf ik een en ander misschien wel weer anders. Maar juist dat heen en weer geslinger tussen wil ik dit nog wel? en oh, wat voor leuks zal ik vandaag eens gaan doen? hoort bij deze fase.

Leven is trouwens ook niet het invullen van al die dromen. Het is genieten van alle goede dingen die er waren als je omziet, en van alles wat er nu is als je om je heen kijkt. Dat er altijd wensen overblijven is juist mooi. Het geeft aan dat alles altijd doorgaat. Wanneer ik er ooit niet meer ben, realiseren weer anderen hun dromen.