Destijds bij het symposium in Maastricht sprak dit beeld me al zó aan. Onze zeilvakanties met een geweldige club vrienden in Friesland zitten voor altijd in mijn hart. Ik was altijd megagoed in het veranderen van de stand van mijn zeilen. Het maakt het leven lichter.
Met deze nieuwe chemo die nu met de hogere dosering weer echt pittig valt ben ik flink aan het zoeken naar de beste stand. Omdat ik deze weken nog een aantal verplichtingen heb die ik per se wil nakomen lukt me dat nu nog even niet. Ik voel wel dat dit tegen de wind in varen me teveel kost. (Doordat het wat zwaarder is momenteel, word ik ook wat melancholisch, en dat straalt wel door dit blog heen. Niks ernstigs hoor. Zodra ik een goede dag heb zijn mijn hoofd en hart ook weer wat lichter.)
Maar door die zwaarte vormt zich in mijn hoofd langzaam een wat ander scenario voor de komende periode van mijn leven. En in dat scenario komen wat minder verplichtingen (maar zonder wil ik zéker niet), met meer rust dan nu, met nog wat meer tijd om naar buiten te gaan – nu ben ik even te druk en dat is niet goed, want ik knap er altijd van op – en om nog vaker familie en vrienden te ontmoeten.
Nog 10 dagen bikkelen en dan is mijn opleiding afgerond, is deze mooie borstkankermaand met zoveel interessante dingen voorbij, en voorál zit kuur 4 er dan op.
Daarna volgen spannende onderzoeken: werkt de capecitabine genoeg om de bijwerkingen waard te zijn? Kan de dosering toch omlaag 🙏🙏🙏 of moet hij zo blijven om z’n werking te hebben 🤢? Als dat zo is wil ik graag wat tegen de bijwerkingen, please. Of moet ik misschien switchen naar een ander middel omdat het middel gewoon onvoldoende aanslaat? Dan graag een met iets minder bijwerkingen 😄. Zelf twijfel ik zeer of het wel genoeg doet. Maar het kan ook de herfst zijn en zelfbescherming tegen mogelijk slecht nieuws.
Maar eerst de komende 10 dagen nog dus. Ik doe vanaf nu alleen wat er in mijn agenda staat, en dat is heel veel, en als ik die dingen niet doe rust ik vaak, echte dutjes, gewoon moe in bed en meteen in slaap vallen. Dus je mag me niks meer vragen tot na 8 november 😀.
En daarna ga ik dan een poosje voor de wind varen. Want dat gaat bijna vanzelf. Zo hoop ik mijn energie weer beter te kunnen reguleren. Ik hoop daarom wel dat het voorlopig nog niet gaat stormen, want als dat gebeurt dan is ook voor de wind varen nog flink opletten.
en daarna?
De komende kerst lokt me niet. Dit zijn de dagen waarop ik mijn gezin nóg meer mis dan anders. Gelukkig heb ik een tripje naar Texel in het vooruitzicht. In de dagen voor kerst ben ik op dit heerlijke eiland in een corona-veilig huisje met stille ligging, samen met mijn zoon en zijn vriendin, en mogelijk nog een goede vriend van hen. Ze zijn allemaal heel leuk en lief en dit vooruitzicht houdt me overeind deze dagen. Ik word altijd blij van een vol huis.
Deze dagen beluisterde ik nog wel het prille concept van een heleboel nummers van Vic waarvan een deel ooit op een nieuw album zal belanden. Daarbij zitten enkele liedjes over de nieuwe periode waarin we nu beland zijn. Ik moest er erg van huilen. Hij verwoordt zo goed het gewicht dat de kanker op ons leven legt: het niet willen van wat ons nog te wachten staat, dat voor ons uit willen duwen, maar tegelijkertijd ook het verlangen dat dit niet eindeloos duurt: die slopende almaar durende dreiging, de spanning en de onzekerheid, die áltijd aanwezig zijn. Precies zoals ik het nu sterker dan voorheen voel, ook omdat mijn lichaam langzaamaan wat meer lijdt onder de behandelingen en de kanker.
Ik ben mega dankbaar voor de band die er nu tussen ons is. Toch had ik liever gehad dat deze voorzichtige, altijd natuurlijk al aanwezige machtig mooie kind/ouder-ouder/kind-liefde, om andere redenen wat meer aan de oppervlakte was gekomen.
Samen varen we door roerige wateren, maar we’ve got each other’s back. En we zijn omringd door andere valkjes die met ons mee zeilen.
Geen bus: voor altijd leven met borstkanker 
Wat een mooie post Ellen. En ik hoop dat je nog fijn voor de wind mag zeilen, met jouw dierbaren.
LikeGeliked door 1 persoon